بررسی تأثیر BMP7 بر روند کلسیفیکاسیون نابجا با و بدون نانو ذرات نقره در عضله گلوتئوفمورال حیوان آزمایشگاهی Rat

سابقه و هدف: کشف، خلوص و سنتز پروتئین‌های نوترکیب استخوان از گروه BMPنقطه عطف مهمی در درک فیزیولوژی استخوان جهت ترمیم نقایص استخوانی بود. تحقیق حاضر برای اولین بار با هدف رفع محدودیت‏های حاصل از کاربرد پیوندهای استخوانی اتوگرافت و یافتن ماده‏ای که بتواند جایگزین مناسبی برای گرفت‏های استخوانی باشد، انجام پذیرفت. تحقیق حاضر به بررسی تاثیرBMP7 و نانوذرات نقره بر نفوذپذیری سلولی بافت عضلانی جهت تولید استخوان بصورت اکتوپیک در عضله گلوتئو فمورال Rat پرداخته است. مواد و روشها: در مطالعه تجربی دوسوکور حاضر، 42 راس Rat به 6 گروه 7 تایی تقسیم شدند. به 3 گروه اول 200 نانوگرمBMP7 با 1/0 میلی‌گرم نانوذرات نقره و به 3 گروه دوم مقدار200 نانوگرمBMP7 در 4/0 میلی‌گرم سرم فیزیولوژی تزریق شد. نمونه‌ها در روزهای 7، 14و21 بعد از عمل قربانی شدند. نمونه‌ها از نظر تغییرات بافتی شامل وجود نکروز، التهاب، تشکیل بافت فیبروز و بافت کلسیفییه با میکروسکوپ نوری با بزرگنمایی40، 100 و400 بررسی شدند .نتایج حاصل با استفاده از آزمون‌های Hosmer and Lemeshow، Chi-square و Wilcoxonو نتایج بین دو گروه با آزمون‌های Mann Whitney U وKruscalwallis تجزیه و تحلیل شدند. 05/0P< معنی‌دار درنظر گرفته شد. یافته‌ها: یافته‌ها تفاوت آماری معنی‌داری میان زیرگروه‌های دو گروه اصلی از لحاظ استخوان سازی، توزیع التهاب (439/0P=)، میزان التهاب (743/0P=) و وجود یا عدم وجود جسم خارجی (381/0P=) با گذشت زمان نشان ندادند. اما در دو گروه BMP7+nano silverوBMP7 به تنهایی با گذشت زمان تغییرات آماری معنی‌داری وجود داشت. نتیجه‌گیری: حیوان آزمایشگاهی Rat گیرنده کافی وکارآمد برای BMP7 در بافت عضلانی ندارد. حتی با بکار بردن نانوذرات نقره جهت افزایش نفوذپذیری سلول‌ها، BMP7 قادر به ایجاد تمایز سلول‌های بافت عضلانی جهت روند کلسیفیکاسیون نمی‌باشد.